راز همدلی نوزادان: کشف توانایی شگفت‌انگیز در سنین ۹ ماهگی

به گزارش بخش اخبار پزشکی خانه مهتاب , پژوهش‌های تازه نشان می‌دهد که نوزادان حتی پیش از آن‌که قادر به سخن گفتن باشند، توانایی درک و همدلی با احساسات اطرافیان خود را دارند. این کشف علمی، نگاه تازه‌ای به رشد عاطفی و اجتماعی انسان از نخستین روزهای زندگی ارائه می‌دهد و ثابت می‌کند که همدلی، رفتاری آموختنی نیست بلکه بخشی بنیادین از ذات بشر است.

همدلی پیش از کلمات؛ توانایی شگفت‌انگیز نوزادان در درک احساسات دیگران

تا پیش از این، تصور می شد که همدلی، این توانایی حیاتی انسان برای درک و سهیم شدن در احساسات دیگران، در سنین بالاتری در کودکان شکل می گیرد. اما نتایج یک تحقیق جدید و شگفت‌انگیز، این باور را به چالش کشیده و نشان می‌دهد که نوزادان، بسیار زودتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، می‌توانند نشانه‌های قابل‌توجهی از همدلی را از خود بروز دهند. این یافته، نه تنها درک ما را از رشد عاطفی و شناختی در کودکان تغییر می‌دهد، بلکه بر اهمیت تعاملات اولیه در شکل گیری این مهارت کلیدی تاکید می کند. این مطالعه نشان می دهد که همدلی، ریشه های عمیق تری در طبیعت انسان دارد و از همان ماه های نخست زندگی، جوانه می زند.

همدلی در ۹ ماهگی: کودکان، تسلی دهندگان کوچک

در این مطالعه نوآورانه، محققان دریافتند که حتی کودکانی که تنها ۹ ماه سن داشتند، زمانی که بزرگسالان وانمود به درد کشیدن می کردند، تلاش می کردند تا آنها را دلداری دهند. این رفتارها شامل نوازش کردن، بغل کردن، و ابراز ناراحتی در چهره نوزادان بود. این یافته، سن بروز همدلی در انسان را به زمان بسیار زودتری از آنچه پیش تر تصور می شد، عقب می برد. تا کنون، بیشتر پژوهش ها در این زمینه بر این باور بودند که نشانه‌های آشکار همدلی، مانند ناراحت شدن هنگام دیدن ناراحتی دیگران، تا حدود ۱۲ ماهگی ظاهر نمی شود و رفتارهای تسکین دهنده نیز معمولا در ۱۹ ماهگی به صورت منظم تری دیده می شوند.

کارلو وردن، از مؤسسه لایب‌نیتس پژوهش و اطلاعات آموزشی در آلمان، در گفتگو با نیوساینتیست، بر اهمیت این یافته تاکید می کند و می گوید: “اگر من نتوانم احساسات شما را درک کنم، نه می توانم با شما ارتباط برقرار کنم و نه پاسخی به احساساتتان بدهم؛ پس همدلی مهارتی حیاتی است.” او همچنین اشاره می کند که شناخت ما از چگونگی رشد این مهارت در بخش کوچکی از جهان محدود شده است. بیشتر پژوهش های قبلی در زمینه رشد همدلی در کودکان، تنها در جوامع محدودی از اروپا و آمریکای شمالی انجام شده بودند، که این مسئله، درک ما را از چگونگی شکل گیری این توانایی، هنوز به فرهنگ ها و مناطق خاصی محدود می کرد. مطالعه جدید وردن، تلاش کرده است تا این شکاف را پر کند و نگاهی جامع تر به این پدیده بیندازد.

مطالعه‌ای فراگیر: از اوگاندا تا بریتانیا

تیم تحقیقاتی وردن برای بررسی توانایی همدلی، آزمایشی را روی ۴۴ کودک از روستاهای اوگاندا و ۴۹ کودک از مناطق شهری، حومه ای و روستایی در یورک بریتانیا انجام داد. در این آزمایش، یک بزرگسال (که می توانست یک پژوهشگر محلی یا مادر خود کودک باشد) وانمود می کرد که آسیب دیده است و با گفتن “آآآخ” یا “اووو” انگشت خود را می مالید. سپس پژوهشگران حالات چهره کودکان و رفتارهای تسکین دهنده شان مانند نوازش یا بغل کردن را به دقت بررسی کردند.

وردن انتظار داشت که در چهره تمام کودکان واکنش نمایان شود، زیرا می دانیم که نوزادان در ۹ ماهگی نسبت به احساسات حساس هستند. اما چیزی که او را شگفت زده کرد، این بود که حدود ۹ درصد از نوزادان ۹ ماهه بریتانیایی و تقریبا ۱۵ درصد از نوزادان اوگاندایی، مادرانشان را برای تسلی دادن نوازش کردند یا در آغوش گرفتند. این نشان می دهد که پایه های همدلی، از همان ماه های نخست زندگی در انسان وجود دارد و این توانایی به طور طبیعی در کودکان رشد می کند.

رشد همدلی با افزایش سن و تفاوت‌های فرهنگی

یافته های این مطالعه نشان می دهد که با افزایش سن کودکان، میزان همدلی نیز افزایش می یابد. تعداد کودکانی که در ۱۸ ماهگی مادران خود را دلداری دادند، در مقایسه با نوزادان ۹ ماهه، بیش از دو برابر بود. وردن توضیح می دهد: “می توان گفت که پایه های همدلی در سنین بسیار پایین وجود دارد، اما مدتی طول می کشد تا این اجزا کنار هم قرار بگیرند و برخی مهارت های مرتبط نیز باید قبل از آن رشد پیدا کنند.” این بدان معناست که همدلی یک مهارت پیچیده است که با بلوغ شناختی و عاطفی کودک، تکامل می یابد.

نکته جالب توجه دیگر این است که وردن و همکارانش از اینکه کودکان بریتانیایی و اوگاندایی در سن مشابه، با وجود تفاوت های فرهنگی در شیوه تربیت، رفتارهای همدلانه نشان دادند، شگفت زده نشدند. او بر این باور است که همدلی، نوعی سازوکار تکاملی بسیار کهن است که در سرتاسر گونه انسان وجود دارد. این در حالی است که پژوهش های دیگر نشان داده اند که در اوگاندا، والدین بیشتر بر اطاعت و احترام به دیگران تاکید دارند، در حالی که در بریتانیا، استقلال فردی و ابراز احساسات اهمیت بیشتری دارد. با وجود این تفاوت ها، توانایی بنیادی برای همدلی در هر دو فرهنگ، در سنین مشابهی بروز می کند.

کریستن دانفیلد، از دانشگاه کنکوردیا در مونترال کانادا، که در این مطالعه مشارکت نداشته است، می گوید: “ما در هر دو زمینه می بینیم که کودکان به ناراحتی دیگران واکنش نشان می دهند و برای کمک به آن فرد، دست به کار می شوند. به نظرم این یافته، مشارکتی هوشمندانه و خاص در ادبیات علمی اخیر است.”

اهمیت جهانی شدن پژوهش در همدلی

وردن تاکید می کند که اطلاعات اندکی درباره کودکان سایر نقاط جهان در زمینه رشد همدلی وجود دارد، زیرا بیشتر پژوهش ها بر کودکان اروپا و آمریکای شمالی تمرکز دارند. او می گوید: “اگر فقط به درصد بسیار کوچکی از جهان نگاه کنیم که در واقع نماینده جمعیت جهانی نیست، آنگاه اصلا شناخت درستی از رفتار شناختی و رفتار انسانی به دست نمی آوریم.” این مطالعه جدید، گامی مهم در جهت جهانی شدن پژوهش های روانشناختی و درک جامع تر از طبیعت انسان است.

داده ها همچنین حاکی از تفاوت های ظریف میان دو گروه مورد مطالعه وردن هستند. برای مثال، نوزادان بریتانیایی بیشتر تمایل داشتند که پیش از ابراز کلامی درد توسط بزرگسال، به طور خودانگیخته دلداری دهند، در حالی که نوزادان اوگاندایی معمولا پس از شنیدن نشانه صوتی (مانند گفتن “آخ”) واکنش نشان می دادند و به تسلی دادن می پرداختند. دانفیلد می گوید چنین یافته هایی در بلندمدت اهمیت خواهند داشت، چرا که نشان می دهند همدلی، این گرایش انسانی برای مراقبت از یکدیگر، چگونه رشد می کند و چگونه می توان آن را در کودکان تقویت کرد.

آیا این یافته ها دیدگاه شما را نسبت به توانایی های نوزادان تغییر می دهد؟