مقاومت نلسون ماندلا در برابر آپارتاید

به گزارش تجارگستران ، در دوران آپارتاید، غیرسفیدپوستان آفریقای جنوبی اکثریت جمعیت مجبور شدند در مناطق مجزا از سفیدپوستان زندگی کنند و از امکانات عمومی جداگانه استفاده کنند. تماس بین دو گروه محدود بود. علیرغم مخالفت شدید و مداوم با آپارتاید در داخل و خارج از آفریقای جنوبی، قوانین آن تا ۵۰ سال به قوت خود باقی ماندند. در سال ۱۹۹۱، دولت پرزیدنت F.W. de Klerk شروع به لغو اکثر قوانینی کرد که اساس آپارتاید را فراهم می کرد.

تاریخ آفریقای جنوبی و رژیم آپارتاید

تفکیک نژادی و برتری سفیدپوستان خیلی قبل از شروع آپارتاید به جنبه های اصلی سیاست آفریقای جنوبی تبدیل شده بود. قانون بحث برانگیز زمین در سال ۱۹۱۳ که سه سال پس از به دست آوردن استقلال آفریقای جنوبی تصویب شد، با وادار کردن سیاه پوستان آفریقایی به زندگی در ذخایر و غیرقانونی کردن آنها برای کار به عنوان مزرعه دار، آغازی برای جداسازی بود. مخالفان قانون زمین، کنگره ملی بومی آفریقای جنوبی را تشکیل دادند که به کنگره ملی آفریقا (ANC) تبدیل شد.

در سال ۱۹۵۰، دولت ازدواج بین سفیدپوستان و افراد دیگر نژادها را ممنوع کرد. قانون ثبت جمعیت در سال ۱۹۵۰ با طبقه بندی همه آفریقای جنوبی بر اساس نژاد، از جمله بانتو (سیاهپوستان آفریقایی)، رنگین پوست (ترکیب نژاد) و سفیدپوست، دسته چهارم، آسیایی (به معنی هندی و پاکستانی) بعدها اضافه شد. در برخی موارد، قوانین خانواده ها را از هم جدا می کند. والدین را می‌توان به عنوان سفیدپوست طبقه‌بندی کرد، در حالی که فرزندان آنها رنگین پوست بودند.که این عمل چارچوب اساسی آپارتاید را فراهم کرد.

قوانین آپارتاید در آفریقای جنوبی

مجموعه ای از قوانین زمین بیش از ۸۰ درصد از زمین های کشور را برای اقلیت سفیدپوستان اختصاص می دهد و “قوانین تصویب” غیر سفیدپوستان را ملزم می کند که اسنادی را که اجازه حضور آنها در مناطق ممنوعه را می دهد همراه داشته باشند.

به منظور محدود کردن تماس بین نژادها، دولت تأسیسات عمومی جداگانه ای برای سفیدپوستان و غیرسفیدپوستان ایجاد کرد، فعالیت اتحادیه های کارگری غیرسفیدپوست را محدود کرد و از مشارکت غیر سفیدپوستان در دولت ملی خودداری کرد.

هندریک وروورد، که در سال ۱۹۵۸ نخست وزیر شد، سیاست آپارتاید را بیشتر به سیستمی تبدیل کرد که از آن به عنوان «توسعه جداگانه» یاد کرد. قانون ترویج خودگردانی بانتو در سال ۱۹۵۹، ۱۰ سرزمین بانتو را به نام بانتوستان ایجاد کرد. جدا کردن سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی از یکدیگر به دولت این امکان را داد که ادعا کند اکثریت سیاه‌پوستان وجود ندارد و احتمال اتحاد سیاه‌پوستان در یک سازمان ملی‌گرا را کاهش داد.

هر سیاه پوست آفریقای جنوبی به عنوان شهروند یکی از بانتوستان ها تعیین می شد، سیستمی که ظاهراً به آنها حقوق کامل سیاسی می داد، اما آنها را عملاً از بدنه سیاسی کشور حذف می کرد.

در یکی از ویران‌کننده‌ترین جنبه‌های آپارتاید، دولت سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی را به زور از مناطق روستایی که به‌عنوان «سفیدپوست» نام‌گذاری شده‌اند، به سرزمین‌های مادری خارج کرد و زمین‌های آن‌ها را با قیمت‌های پایین به کشاورزان سفیدپوست فروخت. از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۹۴، بیش از ۳.۵ میلیون نفر به زور از خانه های خود بیرون رانده شدند و در بانتوستان ها سپرده شدند، جایی که در فقر و ناامیدی فرو رفتند.

مقاومت در برابر آپارتاید در آفریقای جنوبی

در طول سال‌ها شکل‌های مختلفی داشت، از تظاهرات غیرخشونت‌آمیز، اعتراض‌ها و اعتصابات گرفته تا اقدامات سیاسی و در نهایت مقاومت مسلحانه.به همراه کنگره ملی هند جنوبی، ANC در سال ۱۹۵۲ یک جلسه جمعی ترتیب داد که در طی آن شرکت کنندگان کتابهای گذرنامه خود را سوزاندند. گروهی که خود را کنگره خلق می نامند، منشور آزادی را در سال ۱۹۵۵ به تصویب رساند که در آن تاکید می کرد «آفریقای جنوبی متعلق به همه کسانی است که در آن زندگی می کنند، چه سیاه و چه سفید». دولت جلسه را شکست و ۱۵۰ نفر را دستگیر کرد و آنها را به خیانت بزرگ متهم کرد.

در سال ۱۹۶۰، در شهرک سیاه شارپیویل، پلیس به روی گروهی از سیاهپوستان غیرمسلح مرتبط با کنگره پان آفریقایی (PAC)، شاخه ای از ANC، آتش گشود. این گروه بدون مجوز به کلانتری رسیده بود و به عنوان اقدامی مقاومتی، دستگیری را دعوت می کرد. دست کم ۶۷ نفر کشته و بیش از ۱۸۰ نفر زخمی شدند.

قتل عام شارپویل بسیاری از رهبران ضد آپارتاید را متقاعد کرد که نمی توانند با روش های مسالمت آمیز به اهداف خود دست یابند، و هم PAC و هم ANC شاخه های نظامی ایجاد کردند که هیچ یک از آنها هیچ یک تهدید نظامی جدی برای دولت ایجاد نکردند.

در سال ۱۹۷۶، هنگامی که هزاران کودک سیاه‌پوست در Soweto، یک شهرستان سیاه‌پوست در خارج از ژوهانسبورگ، علیه الزامات زبان آفریکانس برای دانش‌آموزان سیاه‌پوست آفریقایی تظاهرات کردند، پلیس با گاز اشک‌آور و گلوله آتش گشود.

تظاهرات و سرکوب‌های دولتی پس از آن، همراه با رکود اقتصادی ملی، توجه بین‌المللی بیشتری را به آفریقای جنوبی جلب کرد و هرگونه توهم باقی‌مانده مبنی بر اینکه آپارتاید صلح یا رفاه را برای کشور به ارمغان آورده است، از بین برد.

محکومیت مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۳ آپارتاید

مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۳ آپارتاید را محکوم کرده بود و در سال ۱۹۷۶ شورای امنیت سازمان ملل متحد به تحریم اجباری فروش تسلیحات به آفریقای جنوبی رأی داد. در سال ۱۹۸۵، انگلستان و ایالات متحده تحریم های اقتصادی را علیه این کشور اعمال کردند.

تحت فشار جامعه بین المللی، دولت حزب ملی پیتر بوتا به دنبال ایجاد برخی اصلاحات از جمله لغو قوانین تصویب و ممنوعیت ازدواج بین نژادی بود. با این حال، اصلاحات از هرگونه تغییر اساسی کوتاهی کردند و تا سال ۱۹۸۹ بوتا تحت فشار قرار گرفت تا به نفع رئیس جمهور محافظه کار دیگر، F.W. de Klerk که در تمام دوران فعالیت سیاسی خود از آپارتاید حمایت کرده بود، کناره گیری کند.

اگرچه دی کلرک یک محافظه‌کار بود، به یک فلسفه سیاسی عمل‌گرایانه‌تر تبدیل شد و دولت او متعاقباً قانون ثبت جمعیت و همچنین بسیاری از قوانین دیگری را که مبنای قانونی آپارتاید را تشکیل می‌داد، لغو کرد.

قانون اساسی جدید، که شهروندان سیاه پوست و دیگر گروه های نژادی را در بر میگرفت، در سال ۱۹۹۴ اجرایی شد و انتخابات در آن سال منجر به تشکیل دولت ائتلافی با اکثریت غیرسفیدپوستان شد و پایان رسمی سیستم آپارتاید بود.